कातरवेळी

कातरवेळी किनार्‍यावर
फिकट वाळू अन
स्तब्ध माड उभे
स्तब्ध गढूळ सागर
अन आभाळही भरलेले
पाखरे घरट्यात परतलेली
आणि थांबलेला वारा
अवघे अस्तित्व
जणू वाट पहाणारे
अधीर, अपेक्षेत कसल्या
अन अचानक
अवघे चैतन्य
सळसळून येते झावळ्यांतून
कुंद आभाळातून
मेघांना दूर सारीत येते
एक लवलवती वीज
वार्‍याला सापडतो त्याचा वेग
आणि थेंब येतात नाचत
वार्‍याचे बोट धरून
तापलेली वाळू थंडावते
मायेने स्वागत करते
त्या पहिल्या वहिल्या थेंबांचे

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

नर्मदे हर!!

प्रवासातले काही अनुभवः फतेहपूर सीकरी, दिल्ली आणि म्हैसूर बंगलोर

Earth’s Children